Sindsdien stel ik dokters waarmee ik werk regelmatig dezelfde vraag, die in het Nederlands trouwens veel mooier klinkt: ‘Wat is jouw zin?’ Dat levert altijd boeiende, verdiepende gesprekken op over persoonlijke drijfveren en ambities. Soms ontwaar ik een blos op de wangen of een lichte schittering in de ogen; praten over de zin in werk raakt altijd ergens de snaar van enthousiasme. Want waarom werk je zoals je werkt? Wat brengt het je? En wat maakt dat je doorgaat, ook als het soms lastig of zwaar is?
‘Ik vind de afwisseling juist zo leuk’, vertelt een huisarts. ‘Dat je een heel druk spreekuur hebt en dan maar weer ziet wat er op je afkomt.’ Waarbij ze uitgedaagd wordt om voortdurend te schakelen tussen de verschillende patiëntencontacten: de ene keer gaat het om vinden van de juiste woorden tijdens een slecht-nieuws gesprek of bij begeleiding rondom een overlijden, het volgende moment haalt ze met uiterste precisie een vervelende splinter uit iemands duim. En tegelijkertijd geeft ze als werkgever sturing aan een team van assistenten en praktijkondersteuners. Vindt ze als praktijkhouder haar weg in toenemende administratieve procedures. De zin van deze dokter? ‘Door de veelzijdigheid van mijn vak is geen werkdag hetzelfde’.
Zoals het filmpje van Daniel Pink laat zien: zoveel hoofden, zoveel zinnen. Dat blijkt bij artsen niet anders. De ene dokter loopt warm voor soepele samenwerking in het team, de ander legt de nadruk op service en aandacht voor de patiënt. Of laat weten dat zijn werk hem bij uitstek de mogelijkheid tot een aangenaam leven biedt. Maar wat ik bij alle dokters terughoor, is de ‘drive’ om beter te willen maken. Om te willen bijdragen aan herstel. Er voor anderen te kunnen zijn op cruciale momenten in het leven: bij geboorte, ziekte en sterven. Dat geeft blijkbaar energie, een reden om elke dag weer met plezier, voldoening of volharding aan de slag te gaan. Een mooie vraag dus om het nieuwe jaar mee in te gaan: Wat is jouw zin?
Wil je jouw zin delen? Gebruik op twitter #watisjouwzin?